In de rubriek help/hulp komen een kind en een hulpverlener uit een van de Terre des Hommes’ programma’s aan het woord. Dit keer het verhaal van May (16 jaar) uit de Filipijnen.

May & Eunice uit de Filipijnen

‘Toen ik hoorde dat ik naar een opvanglocatie zou gaan, dacht ik dat het maar voor een paar dagen zou zijn. Alles was nieuw: de omgeving en de regels, ik mocht bijvoorbeeld mijn telefoon niet meer gebruiken. Dat vond ik best lastig. In het begin was ik verlegen, maar gelukkig leerde ik snel andere meisjes kennen en voelde ik me steeds meer op mijn gemak. Nu heb ik hier goede vriendinnen, zoals Maya en Joy.

Mijn specialiteit
Ik sta elke dag om vijf uur op, we beginnen met een ochtendgebed, ontbijt en huishoudelijke taken. Ik help graag in de keuken, vooral op vrijdag, want dan mag ik koken. Krokante kip is mijn specialiteit! Daarna doe ik huiswerk in de studieruimte. Ik zit in klas 10 (2e klas van de middelbare school) en ik leer op afstand. Ik hou ook heel erg van lezen, vooral romans.

Het CONEC-project met theaterworkshops en de Children’s Summit heeft veel voor mij betekend. Ik heb ontdekt dat ik voor groepen durf te spreken en dat ik anderen iets te vertellen heb. Bijvoorbeeld over kinderrechten, dat vind ik heel belangrijk. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen en dat helpt me ook om mijn pijn en trauma’s los te laten.

Ik ben blij dat er mensen zijn zoals Mama Janice en Mama Donna, die mij en andere kinderen willen helpen. Dankzij hen voel ik me gehoord en gesteund. Mijn droom? Ik wil politieagent worden of geograaf, want ik hou van reizen. Maar wat ik zeker weet, is dat ik later iets wil terugdoen voor mijn familie én voor alle mensen die er voor mij waren toen ik het nodig had. Want ik geloof dat niemand het alleen hoeft te doen.'

‘Niemand hoeft het alleen te doen’

Eunice, projectcoördinator van het BCIC-opvangcentrum

‘Het raakt mij om te zien hoe zij groeit’

‘Toen May aankwam in het opvangcentrum van BCIC viel ze meteen op. Ze droeg een zwaar verleden vol uitbuiting met zich mee, tegelijkertijd had ze een verfijnde houding en ze sprak uitsluitend Engels. Daarnaast had ze geen ervaring met huishoudelijke taken. Ze was wat terughoudend, maar we zagen al snel dat ze leergierig was. In de maanden die volgden, leerde May met plezier koken, klusjes doen, en bovenal zichzelf zijn. Ze klaagde nooit. Waar anderen soms mopperen, bleef zij rustig en positief. Dat bewonder ik enorm in haar.

Vrienden maken
Nu helpt ze mee met activiteiten en durft ze zelfs evenementen te presenteren. Ze is echt uit haar schulp gekropen. Het mooiste is misschien wel hoe ze contact zoekt met anderen. Ze maakt makkelijk vrienden, stelt vragen en durft haar mening te delen. Dat hadden we nooit verwacht van de stille, teruggetrokken May die hier binnenkwam.

Het centrum is een veilige plek waar meisjes als May, die heftige dingen hebben meegemaakt, kunnen opbloeien. Ik wens dat ze haar familie weer ziet, leert vergeven en vooral: dat ze vriendelijk blijft. Want ze is zó sterk en mooi. Het raakt me om die groei in haar te zien. Dit centrum is ons thuis geworden. En May hoort daar helemaal bij.'

May (16) uit Bohol, de Filipijnen